نظریه یادگیری سازمانی از جمله رهیافتهای سیستمی و اقتضایی به مدیریت محسوب می گردد و سازمان را به مثابه یک “سیستم باز صاحب اندیشه و زنده” در نظر می گیرد. با تأکید بر این نکته که سازمانها نیز مانند ذهن انسانها برای تطبیق با شرایط محیطی متحول، متکی به دریافت بازخورند؛ سازمانها درست مانند حیوانات باهوش تر و انسانها از تجربه درس می گیرند و درگیر فراگردهای ذهنی پیچیده ای مانند “پیش بینی، شناسایی، تعریف، طراحی و حل مسأله” می شوند. دو نفر از نظریه پردازان سازمان بر این باورند که “در بسیاری از سازمانها، برخی از حالات یادگیری سازمانی، به طور منظم ایجاد می شوند”؛ نظیر سه فراگرد متداول یادگیری سازمانی که عبارتند از: فعالیتهای بهبود و توسعه منابع انسانی؛ فعالیتهای برنامه ریزی راهبردی؛ و به کارگیری و تسلط بر فن آوریهای جدید در سازمان. به هر حال، سازمانها معمولاً همه استعداد و توان یادگیری خود را به کار نمی گیرند. حاصل یادگیری سازمان، پیش از حاصل یادگیری انفرادی مجموعه اجزای آن است؛ یعنی حاصل یادگیری کل سازمان، از جمع یادگیریهای انفرادی و مجزای بخشهای تشکیل دهنده آن بیشتر است. یادگیریهای منفرد حاصل از آموزش و توسعه مهارتهای نیروی انسانی، فراهم آوردن پایگاههای علمی، و آشنایی با نظریه ها و چهرچوبهای جدید، فقط هنگامی به یادگیری سازمانی منجر می شود که بر اقدامهای مدیریتی، خط مشیها و راهبردهای طراحی سازمانی اثر بگذارد.
وجود یک طرح کسب و کار به مدیر کمک خواهد کرد تا راهنمای اجرایی یک سرمایه گذاری را تا انتها در دست داشته و بتواند وضعیت نسبی را در هر برهه از زمان ترسیم کرده و کروکی مسیر تحقق طرح کسب و کارش را تحت کنترل داشته باشد. اغلب انتظار می رود یک طرح کسب و کار، حاوی اطلاعاتی در خصوص شرکت، محصول و خدمات بازار، تیم مدیریت، استراتژی کسب و کار، جزئیات اجرایی و تجزیه و تحلیل های مالی باشد. آنچه مهم است ارائه شفاف و صادقانه اطلاعات فوق است و ترتیب و شکل ارائه آن از اهمیت کمتری برخوردار است. بصورت مشخص نمی توان گفت که یک طرح کسب و کار شامل چه بخش هایی است چون با توجه به نوع کسب و کار و هدف تهیه طرح قسمت های آن نیز تغییر می کند. قسمت هایی هم هیت که در یک طرح می تواند باشد یا نباشد.
طرح کسب‌وکار، (به انگلیسی: business plan) یک نوشتهٔ رسمی است که اهداف کسب‌وکار را تعیین، دلایل امکان تحقق اهداف را ذکر و برنامه‌هایی که برای رسیدن به اهداف دنبال می‌شوند را ارائه می‌کند. همچنین ممکن است شامل اطلاعاتی دربارهٔ پیشینهٔ سازمان و تیم مجری طرح باشد. طرح کسب‌وکار سندی مکتوب است که جزئیات کسب‌وکار پیشنهادی را مشخص می‌کند. این سند باید ضمن تشریح موقعیت کنونی، نیازها، انتظارات و نتایج پیش‌بینی شده را شرح دهد و کلیه جوانب آن را ارزیابی کند.
آماده کردن یک طرح کسب‌وکار نتیجه نهایی روند طرح‌ریزی نیست، بلکه تحقق طرح، هدف نهایی است. با این وجود نوشتن طرح یک مرحله میانی مهم است. طرح نشان می‌دهد که بمنظور یک کسب‌وکار محرز، بررسی‌های دقیق در ایجاد کسب‌وکار انجام شده‌است و برای راه‌اندازی آن، کارآفرین وظیفه‌اش را انجام داده است.
مروزه، به طرح کسب و کار بیشتر به عنوان یک پروژه نگاه می‌کنند. گزارشی که باید در مدتی محدود و مشخص (معمولاً در حد چند هفته) تنظیم شود و پس از آن، به سراغ سایر مراحلِ کارآفرینی برویم.
این دیدگاه، از زمانی رایج شد که بانک‌ها و سرمایه گذاران حقیقی یاد گرفتند که برای مشارکت در سرمایه گذاری، از کارآفرینان طرح کسب و کار بخواهند.
به این ترتیب، طرح کسب و کار، برای بسیاری از کارآفرینان به یک طرح توجیهی برای دریافت سرمایه تبدیل شد
فرایند واکاوی سلسله مراتبی یکی از روش‌های تصمیم‌گیری است. واژه AHP مخفف عبارت Analytical Hierarchy process به معنی فرایند تحلیل سلسله مراتبی است.انتخاب سنجه‌ها یا criterion بخش اول واکاوی AHP است. سپس براساس سنجه‌های شناسایی شده نامزدها ارزیابی می‌شوند. واژه گزینه‌ها یا نامزدها هم معنای واژه alternative یا candidates بوده و به جای هم بکار روند. علت سلسله مراتبی خواندن این روش آن است که ابتدا باید از اهداف و راهبردهای سازمان در راس هرم آغاز کرد و با گسترش آنها سنجه‌ها را شناسایی کرد تا به پایین هرم برسیم.
این روش یکی از روش‌های پرکاربرد برای رتبه‌بندی و تعیین اهمیت عوامل است که با استفاده از مقایسات زوجی گزینه‌ها به اولویت بندی هر یک از معیارها پرداخته می‌شود. چنانچه گزینه‌ها زیاد باشد تشکیل ماتریس مقایسات زوجی کار دشواری است.
هدف تکنیک فرایند تحلیل سلسله مراتبی انتخاب بهترین گزینه براساس معیارهای مختلف از طریق مقایسه زوجی است. این تکنیک برای وزن دهی به معیارها نیز استفاده می‌شود. چون افزایش تعداد عناصر هر خوشه مقایسه زوجی را دشوار می‌کند بنابراین معمولاً معیارهای تصمیم‌گیری را به زیرمعیارهایی تقسیم می‌کنند.
معیار: آن چیزی است که براساس آن انتخاب می‌کنید مثلاً در انتخاب یک مدیر برای سازمان، معیارهای تصمیم‌گیری تحصیلات، پیشینه، شخصیت و … است.
گزینه: آن چیزی است که از میان آن انتخاب می‌کنید مثلاً در انتخاب یک مدیر کاندیداهای موجود همان گزینه‌ها هستند.
مدل‌های زیر به عنوان مدل‌های معروف در مدل AHP مورد استفاده قرار می‌گیرند.
فرآیند تحلیلی سلسله مراتبی (AHP) روشی برای کمک به تصمیم گیری است و بر اهمیت داوری های شهودی یک تصمیم گیرنده و همچنین ثبات مقایسه گزینه های جایگزین در فرآیند تصمیم گیری تاکید دارد. از آنجا که یک تصمیم گیرنده قضاوت های خود را بر دانش و تجربه انجام می دهد ، بنابراین تصمیم گیری را بر این اساس اتخاذ می کند ، رویکرد AHP با رفتار یک تصمیم گیرنده مطابقت دارد. نقطه قوت این رویکرد این است که به طور منظم عوامل ملموس و نامشهود را سازمان می دهد و یک راه حل ساختاری اما نسبتاً ساده برای مسائل تصمیم گیری ارائه می دهد.
علاوه بر این ، با شکستن یک مسئله منطقی بزرگ و سپس پایین آمدن در مراحل تدریجی ، به کوچکتر و کوچکتر ، فرد قادر است از طریق داوری های مقایسه زوجی ساده ، کوچک را به بزرگ وصل کند.
در این روش مسئله تصمیم گیری به سطوح مختلف هدف، معیارها، زیرمعیارها و گزینه ها تقسیم می شود . در این فرایند گزینه های مختلفی در تصمیم گیری دخالت داده می شود و امکان تحلیل حساسیت روی معیارها و زیرمعیارها وجود دارد تحلیل حساسیت به معنی این می باشد که با تغییر وزن معیارها در رتبه گزینه ها چه تغییری ایجاد می شود. از مزایای دیگر این روش تصمیم گیری چند معیاره تعیین میزان سازگاری و ناسازگاری تصمیم می باشد. فرایند AHP با تجزیه و تحلیل مسائل پیچیده آنها را به شکل ساده تبدیل می کند.
فراوردهٔ خونی (به انگلیسی: Blood product)
به هر گونه عنصر خونی گفته می‌شود که در انتقال خون توسط افراد اهدا
می‌شود. فراوردهٔ خونی می‌تواند گلبول قرمز، پلاسما یا پلاکت باشد. البته
فراوردهٔ خونی از سرم (که عنصری مصنوعی است و به عنوان جایگزین خون استفاده
می‌شود) متفاوت بوده و به عنوان معادل یکدیگر استفاده نمی‌شوند.
اجزاء یک واحد خون کامل شامل پلاسما، گلبول قرمز و پلاکت می باشد .
برای ذخیره سازی و حفظ عملکردشان شرایط متفاوتی دارند. پلاکت های باقی مانده در یک واحد گلبول قرمز در دمای یخچال به صورت توده در آمده و تحت تاثیر پروتئین پلاسما و گلبول قرمز بسرعت خاصیت هموستاز آن کاهش می یابد. همچنین فاکتورهای انعقادی موجود در یک واحد خون (فاکتور ۵-۸) گاهی در ۴ درجه تغییر می یابند.بهترین فایده را از یک واحد خون اهدایی زمانی بدست می آوریم که فرآورده های آن، پلاسما، گلبول قرمز، پلاکت از یکدیگر جدا گردد و بسته به نوع فرآورده در دما و وضعیت های متفاوت ذخیره سازی شود. مثلاً گلبول قرمز طبق شرایط خاص برای ۴۲ روز و پلاسما و کرایو حدود ۱ سال و حتی بیشتر و پلاکت برای ۵ روز ذخیره می شود.
جمع آوری خون از طریق ورید بازویی و با رعایت شرایط استاندارد و در کیسه های
مخصوص که حاوی ۶۳ میلی لیتر ماده ضد انعقاد و ۴۵۰ سی سی خون، می باشد،انجام می گردد.
نسبت ماده ضد انعقاد به خون ۴/۱ به ۱۰ می باشد و حداکثر حجم استاندارد خون جمع آوری شده ۵/۱۰ میلی لیتر به ازای هرکیلوگرم وزن اهداکننده می باشد.
کیسه های جمع آوری خون می تواند چندین نوع (منفرد- دوتایی، سه تایی، چهارتایی و یا کیسه مخصوص اطفال) باشد.
به یک واحد خون کامل که در طی خونگیری از بازوی اهداکننده در کیسه های مخصوص جمع آوری می گردد و حاوی گلبول قرمز – پلاسما پروتئین های پلاسما، فاکتورهای انعقادی … می باشد و حدود ۱۰به توان ۹ عدد گلبول سفید و ۶۳ میلی لیتر ماده ضد انعقاد دارد، اطلاق می گردد.
حجم کلی آن ۵۱۰-۴۹۰ و Hct آن ۴۰-۳۵% و Hb آن بیشتر از ۴۵ می باشد.
مدت زمان نگهداری آن با توجه به ماده ضد انعقاد بین ۲۱ تا ۳۵ روز می باشد.
فوریتهای پزشکی رویدادی ناگهانی و نامنتظر که نیاز به اقدام فوری دارد. به طور کلی فوریت به وضعیتی اطلاق می‌شود که حیات بیمار بلافاصله یا در مدت چند دقیقه تا چند ساعت آینده تهدید گردد. این رویدادها معمولاً در صورت عدم مداخله سریع پزشکی به مرگ بیمار می‌انجامند، مانند ترومای شدید در تصادف رانندگی یا سکته قلبی و سکته مغزی انجام زایمان های اورژانسی شکم حاد و... در این مواقع معمولاً مرکز فوریتهای پزشکی برای انجام خدمات پزشکی و و ارائه خدمات فوریتهای پزشکی وارد عمل می‌شود. افراد داخل امبولانس شامل یک راننده و یک پارامدیک اورژانس و یا اینترمدیت اورژانس می باشد که پارامدیک اورژانس متخصص فوریت های پزشکی است و حتی از لحاظ درجه علمی از پزشک عمومی نیز بالاتر است .
فوریت های پزشکی اولین با ر در دهه 1960 میلادی و درآمریکای به عنوان یک سیستم امداد رسانی رسمی پایه گذاری شد . پس از آن با توجه به اهمیت مقوله فوریت های پزشکی و اهمیت امداد رسانی در مواقع مورد نیاز ، این سیستم به عنوان یک سیستم رسمی و ضروری در سراسر دنیا به رسمیت شناخته شد . در ایران سیستم فوریت های پزشکی برای اولین با در سال 1352 پس از وقوع حادثه دردناک فروریختن سقف سالن انتظار فرودگاه مهر آباد تهران و کشته شدن تعدادی از مسافران وپرسنل برای اولین با ر تاسیس شد و پس از آن در سالهای بعد به مرور زمان با توجه به ضرورت وجود سیستم فوریت های پزشکی به صورت سازمان یافته تر و با تجهیزات به روز تر به ارائه خدمات ادامه داد و ایران بعنوان چهارمین کشور دنیا به سیستم فوریت های پزشکی تجهیز شد و بنابراین می توان ادعا کرد ایران یکی از پیش تازان عرصه فوریت های پزشکی در دنیا به شمار می آید.
ا مروزه با روند رو به رشد مرگ و میر در اثر بیماری‌های قلبی و عروقی، سوانح رانندگی، فراوانی حوادث و بلایای غیر مترقبه طبیعی و غیر طبیعی فوریت های اورژانس یکی از حیاتی ترین سیستم های مورد نیاز هر جامعه به شمار می آید . و باتوجه به اهمیت زیاد سیستم فوریت های پزشکی یکی از اساسی ترین نیازهای نظام سلامت جامعه تربیت افرادی با توانایی‌ها و صلاحیت‌های علمی و عملی ویژه است تا با آمادگی کامل در حساس‌ترین لحظات به یاری دردمندان بشتابند. سیستم فوریت های پزشکی با بهره گیری از تجهیزات خاص و متخصصان زبده به صورت شبانه روزی و آماده ارائه خدمات به افراد نیازمند و در معرض خطر هستند . با توحه به حساسیت مقوله فوریت های اورژانس کلیه پرسنل مشغول به خدمت در سیستم فوریت های پزشکی ملزم به گذراندن دوره های آموزش فوریت های پزشکی هستند . با توجه به رشد روز افزون جمعیت در کلیه مناطق دنیا و نیاز روز افزون به افزایش میزان خدمات فوریت های پزشکی ، استفاده از نیرو های کارآمد زبده می توانند تا حدودی از میزان اتلاف وقت ، انرژی و هزینه بکاهد . با توجه به محدودیت امکانات با به کارگیری افراد دوره دیده با تجربه و تخصص مناسب می توان از بسیاری اقدامات غیر ضرروری و صرف هزینه و انرژی جلوگیری کرد . برای مثال با استفاده از اپراتورهای متخصص که وظیفه پاسخگویی به تماس های دریافتی را به عهده دارند در بسیاری موارد می توان با ارائه راهنمایی ها لازم از اعزام بی مورد آمبولانس و نیروهای فوریتهای پزشکی به مکان جلوگیری به عمل آورد و یا در موارد بسیار حساس با ارائه راه کار ها و راهنمایی های موثر تا رسیدن نیروهای فوریت های پزشکی در محل وقوع حادثه از بروز حوادث ناگوار جلوگیری به عمل آورد . بنابراین وظیفه فوریت های پزشکی تنها اعزام نیرو و تجهیزات به محل وقوع حادثه نیست در بسیاری از موارد فوریت های پزشکی با ارائه راهنمایی و راهکار های درمانی مناسب می تواند از بروز حوادث ناگوار جلوگیری کند .