یک سازه فضایی را می‌توان بصورت یک سیستم سازه‌ای در نظر گرفت که از عضوهای خطی تشکیل شده است و طرز قرارگیری آنها به گونه‌ای است که بارها به صورت سه بعدی منتقل می‌شوند. در بعضی موارد، ممکن است دو بعدی نیز باشند. یک سازه فضایی اغلب شکل سطحی صاف یا منحنی گونه را به خود می‌گیرند. واژه قاب فضایی مخصوص سازه‌هایی ا ست که ا تصالات صلب دارند.
شاید قدیمی‌ترین نمونه‌ها از آنچه امروزه به عنوان قاب فضایی می‌شناسیم (که دارای امتیاز‌هایی نظیر سبکی، مقاومت، سه بعدی، امکان تولید انبوه و اجرا به روش سازه‌های مدولار می‌باشد) توسط مخترع تلفن، الکساندر گراهام بل (1922- 1847) رواج یافت. در دهه اول قرن 20 او خرپاهای فضایی مرکب از قطعات 4 وجهی و 8 وجهی را آزمایش کرد. گراهام بل خصوصیات دو گانه مقاومت بالا و سبکی وزن را با فرم‌های 4 وجهی سه بعدی صلب به نمایش گذاشت و از آنها در بسیاری از پروژه‌هایش استفاده کرد. با وجود پیشرفت حاصل از تلاش‌های گراهام بل در زمینه خرپاهای فضایی سه بعدی سبک وزن در اوایل قرن 20، تا قبل از معرفی سیستم مرو (MERO) در سال 1943، این خرپاها در معماری کاربردی نداشتند. این اولین سیستم شبکه فضایی بود که به صورت گسترده در دسترس معماران و مهندسان قرار گرفت و توسط دکتر مکس منگرینگ هوسن (88- 1903) معرفی شد.
این سیستم، هنوز هم رایج‌ترین روش در ساخت خرپاهای فضایی است، شامل اعضای لوله‌ای منفرد و اتصالاتی از نوع پیوندهای کروی (گوی سان) است. عمومیت استفاده از این سیستم تا به امروز ادامه دارد؛ زیرا علاوه بر زیبایی سازه‌ای می‌تواند به اشکال گوناگون و با سیستم‌های متنوع، متشکل از پیوندهای کروی و لوله‌ها مورد استفاده قرار گیرد.
در این سقف سازی از قطعات فولادی مانند هرم‌های معکوس استفاده می‌شود که در سطح زمین صاف، قطعات مونتاژ خواهد شد. در ادامه به ذکر شیوه ساخت آن اشاره می‌گردد.
1- چهار عضو مورب هرم که عموماً لوله هستند و انتهای دو سر آنها رزوه است، در یک نقطه به چهارسو (که اصطلاحاً “کوپلر” گفته می شود)، پیچ می‌شوند.
منبع : پاورپوینت سقف های فضایی