سبک ادبی نگرشی احساسی و مخیل ( خیال انگیز) به جهان درون و بیرون است که با زبانی احساسی (عاطفی) و مخیل ( تصویری) همراه است. در چنین زبانی معمولاً واژه ها و جملات در معنای عادی و اصلی خود به کار نمی روند مثلاً نظامی «نرگس» را به عنوان اسمی از برای ستاره به کار برده است؛ به جای خورشید نیز «گل زرد» گفته است:
هزاران نرگس از چرخ جهان گرد
فرو شد تا برآمد یک گل زرد
موضوع علم بیان بحث و بررسی تصویرهای شاعرانه است. در قدیم بررسی این تصویرها را در چهار مقوله مجاز و تشبیه و استعاره و کنایه محدود کرده بودند، اما امروزه تصویرهای دیگری از قبیل: سمبل، اسطوره، صورت نوعی و … در علم بیان مطرح است.
علم بیان ایراد معنای واحد به طرق مختلف است. مشروط بر این که اختلاف آن طرق ( شیوه های مختلف گفتار) مبتنی بر تخییل باشد، یعنی لغات و عبارات به لحاظ خیال انگیزی نسبت به هم متفاوت باشند. مثلاً به جای « صورت او زیباست» می توانیم بگوئیم: چهرۀ او مثل ماه است.
ادبیات دنیای ادای یک معنی به انحای مختلف است مشروط بر آن که آن اداها مخیّل باشند یعنی یک معنی را می توان به شیوه های مختلف خیال برانگیز گفت. مثال:
در طلوع خورشید:
سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
منبع : پاورپوینت کتاب معانی و بیان